การเปิดร้านกาแฟอีกครั้งเป็นหนึ่งในไฮไลท์ของการผ่อนปรนข้อจำกัด COVID-19 สำหรับชาวออสเตรเลียจำนวนมาก ในช่วงล็อกดาวน์ การต่อคิวยาวเพื่อซื้อกาแฟกลับบ้านเป็นเครื่องยืนยันถึงความเกี่ยวข้องของคาเฟอีนกับชีวิตของเรา แต่การจ้างงานที่ล่อแหลม ของพนักงานต้อนรับจำนวนมากทำให้พนักงาน ร้านกาแฟและเจ้าของร้านกาแฟหลายแสนคนต้องตกงาน ค่าเช่าและการจำนองถูกระงับหรือสูญหาย พลิกชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน อีกด้านหนึ่งของห่วงโซ่อุปทานกาแฟ ชาวไร่กาแฟจำนวนมากใน
ซึ่งประสบปัญหาในการหาเลี้ยงชีพอยู่แล้ว กลับทำได้ยากยิ่งขึ้นไปอีก
การระบาดใหญ่ได้เปิดโปงช่องว่างความมั่งคั่งที่กว้างขึ้นในเศรษฐกิจโลกของเรา และไม่มีที่ใดจะแสดงให้เห็นได้ดีกว่ากาแฟประจำวันของเรา อุตสาหกรรมกาแฟทั่วโลกที่มีมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ต้องอาศัยแรงงานที่เปราะบางที่ปลายทั้งสองด้านของห่วงโซ่อุปทาน: พนักงานร้านกาแฟที่เสิร์ฟกาแฟของคุณ และชาวไร่ที่ดิ้นรนซึ่งปลูกเมล็ดกาแฟของคุณ
กาแฟเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่สำหรับพ่อค้ากาแฟในประเทศที่ร่ำรวย เป็นหนึ่งในสินค้าที่มีการซื้อขายมากที่สุดในโลก และเราบริโภคกาแฟเกือบ10 ล้านตันต่อปี นั่นคือประมาณ2.25 พันล้านถ้วยต่อวันทั่วโลก ตั้งแต่ปี 2543 การบริโภคทั่วโลกเพิ่มขึ้น 38%
กาแฟกว่า 80% ของโลกมาจากเกษตรกรรายย่อย 25 ล้านคนและ60 % ผลิตโดยเกษตรกรในพื้นที่น้อยกว่า 5 เฮกตาร์ หลายคนต้องดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ
การผลิตและการบริโภคกาแฟสะท้อนถึงต้นกำเนิดในศตวรรษที่ 18 ในฐานะอุตสาหกรรมระดับโลก ส่วนใหญ่บริโภคโดยคนในประเทศที่ร่ำรวยและผลิตโดยคนงานเกษตรในภาคใต้ของโลกที่ยากจนกว่า
รูปแบบธุรกิจของอุตสาหกรรมกาแฟนั้นอิงตามประเภทของลัทธิอาณานิคมใหม่ ซึ่งครอบงำโดยพ่อค้ากาแฟข้ามชาติเพียงไม่กี่รายซึ่งมีผลกำไรมากมาย เศรษฐกิจไร่นาในประเทศกำลังพัฒนาก่อตั้งขึ้นโดยจักรวรรดิอาณานิคมซึ่งการใช้แรงงานทาสเป็นหัวหอกในการเติบโตอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรม
ชาวสเปนแนะนำการใช้ทาสจากแอฟริกาในทะเลแคริบเบียน
และละตินอเมริกา พวกเขาตามมาอย่างรวดเร็วโดยชาวโปรตุเกสในบราซิล จากนั้นก็เป็นอาณานิคมของอังกฤษและฝรั่งเศสในเวสต์อินดีส ทาสชาวแอฟริกันได้รับการพิจารณาว่า “ แข็งแรง ทนทานต่อโรค และมีประสิทธิผล ” – มีสภาพร่างกายที่เหนือกว่าประชากรพื้นเมืองในท้องถิ่นของอเมริกา ซึ่งหลายคนเสียชีวิตจากโรคต่างๆ เช่น อหิวาตกโรคและไข้ทรพิษ
ผู้ผลิตมีชีวิตอยู่กับความยากจนและความอดอยาก
ในขณะที่ประเภทของการเป็นทาสที่ก่อให้เกิดอุตสาหกรรมกาแฟไม่มีอยู่อีกต่อไป ความไม่เท่าเทียมกันอื่นๆ ยังคงอยู่ ผู้ผลิตกาแฟเป็นหนึ่งในสมาชิกที่อ่อนแอที่สุดในห่วงโซ่อุปทาน เมื่อเราซื้อกาแฟ พวกเราส่วนใหญ่ไม่ทราบที่มาของเมล็ดกาแฟและแรงงานที่ลำบากของคนงานในไร่ขนาดเล็ก
ประมาณว่าเกือบครึ่งหนึ่งของผู้ผลิตกาแฟรายเล็กของโลกอาศัยอยู่ในความยากจน ส่วนใหญ่อยู่ในแอฟริกาตะวันออกแต่บางแห่งอยู่ในละตินอเมริกาและเอเชีย
ชาวไร่กาแฟจำนวนมากประสบปัญหาความหิวโหยตามฤดูกาล ซึ่งแตกต่างจากความอดอยากที่เกิดขึ้นระหว่างฤดูเก็บเกี่ยว เมื่อสต็อกอาหารของปีที่แล้วลดน้อยลง ราคาอาหารก็สูงและรายได้ก็หายาก
การระบาดใหญ่ของ COVID-19 ได้เพิ่มความขาดแคลนของเสบียงอาหารที่มีอยู่ประปราย การปิดพรมแดนทำให้การเข้าถึงลดลงอีก
พยายามทำให้การค้ากาแฟมีความยุติธรรม
เพื่อตอบสนองต่อความไม่เท่าเทียมกันของอุตสาหกรรม ความคิดริเริ่มมากมายกำลังแสวงหาผลลัพธ์ที่ยุติธรรมและยั่งยืนสำหรับชาวไร่กาแฟและสิ่งแวดล้อม บางคนมีมาหลายสิบปีแล้ว ในบรรดาโปรแกรมที่จัดตั้งขึ้นโดยองค์กรพัฒนาเอกชน รัฐบาล บริษัทข้ามชาติ และองค์กรอื่นๆ นั้นFair TradeและDirect Tradeเป็นหนึ่งในโปรแกรมที่รู้จักกันดี
เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้อตกลงกาแฟระหว่างประเทศ ปี 2550 ได้รับการออกแบบมาเพื่อส่งเสริมการค้ากาแฟที่เท่าเทียมกันมากขึ้นเพื่อสนับสนุนเกษตรกรรายย่อยทั่วโลก เพื่อเอาชนะปัญหาต่างๆ เช่น ค่าจ้างต่ำมาก ที่อยู่อาศัยยากจน และความไม่เท่าเทียมทางเพศ เป็นต้น แผนการเหล่านี้จำเป็นต้องเจาะจงพื้นที่ แม้จะมีเรื่องราวความสำเร็จอยู่บ้าง แต่ความซับซ้อนของอุตสาหกรรมและบริบทที่หลากหลายทำให้เกิดอุปสรรคต่อผลลัพธ์ที่เท่าเทียมกันและผลลัพธ์ที่ปะปนกัน
ดูเพิ่มเติม: เก้าตำนานเกี่ยวกับชาวไร่กาแฟพิเศษของอินโดนีเซียและการพัฒนา
อีกแนวทางหนึ่งในภาคส่วนกาแฟพิเศษที่กำลังเติบโต – ร้านกาแฟอิสระที่ให้บริการกาแฟคุณภาพสูง – กำลังเปลี่ยนแปลงรูปแบบธุรกิจแบบดั้งเดิม ผู้ประกอบการจำนวนมากขึ้นในประเทศที่ร่ำรวยกำลังสร้างความร่วมมือโดยตรงกับเกษตรกรผู้ปลูกกาแฟ จุดมุ่งหมายในที่นี้มีทั้งด้านจริยธรรมและด้านธุรกิจ เพื่อให้แน่ใจว่าเมล็ดกาแฟมีคุณภาพสม่ำเสมอและให้รายได้ที่เป็นธรรมแก่ผู้ผลิตกาแฟผ่านการค้าโดยตรง
เว็บแท้ / ดัมมี่ออนไลน์
